Eigenlijk moet het zijn herleest want dit boek heb ik al 10 jaar. Vorige week vroeg een collega naar aanleiding van mijn vorige Danielle leest of ik Eckart’s notes had gelezen. Jazeker! Heb dit boek ook een aantal keren cadeau gedaan na afloop van een opdracht.
Alleen al de vormgeving vind ik geweldig. Het ziet eruit als een Moleskine notitieboekje. Met op de pagina’s doorhalingen, dode vliegjes, vlekken, nietjes etc. Heel creatief bedacht!
Het zijn 50 managementlessen in één boek en vooral degenen die gaan over HR zijn mij bijgebleven in al die tijd. Want ja, het is een eeuwige discussie dat HR zijn meerwaarde probeert aan te tonen. Wintzen kan daar kort over zijn. Bij BSO hadden ze geen ‘personeelsafdeling’ omdat ‘het van belang is dat de celdirecteuren zelf ervaring opdoen op het gebied van personeelsaangelegenheden. Dat zij leren waar je op moet letten bij het aannemen van mensen. Dat ze zien hoe ingewikkeld het kan zijn om weer afscheid te nemen van een medewerker die niet meer in het team is in te passen. Maar vooral dat ze mensen uitzoeken die bij henzelf passen en daar een band mee kweken.
Wintzen noemt vervolgens ‘services aan bedrijf en medewerker’ die door HR wordt gedaan (nou ja, Wintzen noemt het afdeling PZ, tja, het is dan ook 10 jaar geleden ;). Maar alleen al de kop services aan bedrijf en medewerker zet zaken weer in een perspectief. Ook ik kom nog wel eens HR afdelingen tegen waarbij het lijkt alsof zij alleen voor zichzelf werken…
Ook het argument (pag 75) waarom allerlei taken tot een stafdienst verheven zouden moeten worden is herkenbaar. “Het is efficiënter om het door specialisten te laten afhandelen. Als iedereen het zelf moet doen is het allemaal dubbel werk.” Maar de belangrijkste reden wordt natuurlijk niet genoemd: “Ik heb er eigenlijk geen zin in om het zelf te doen. In kantoortaal: Daar is mijn tijd te kostbaar voor.” En zo eindigt volgens Wintzen ‘iedere bureaucratie met een tropisch oerwoud aan centrale stafdiensten’. Pas toen Philips zich bij BSO voegde kregen ze een afdeling PZ, inmiddels hadden ze 4000 medewerkers…
En die stafdiensten “zoeken hun eigen belangrijkheid en hebben de neiging steeds groter te worden, terwijl ze aan effectiviteit niets bijdragen. En zoals gezegd, het gaat meestal helemaal niet uit angst voor dubbel werk, het is meestal gewoon angst voor k**werk.
Heerlijk als iemand zo kan schrijven over mijn vakgebied. Want hoe vaak maak ik het niet mee dat een leidinggevende zich wil verschuilen achter HR omdat ‘het van HR niet mag’. Verfrissend (10 jaar geleden dan…) om te lezen dat het eigenlijk taken zijn van de managers zelf.
Maar bij het herlezen viel mij ook op dat het cellenmodel nog steeds actueel is. “Het is niet alleen een model, het is ook een manier van denken en doen, een managementfilosofie. Uiteindelijk komt het neer op vertrouwen geven.” Maar ook op verantwoordelijkheid geven. In grote organisaties hoor ik vaak praten over accountability. Maar met zo’n celstructuur is de celdirecteur verantwoordelijk voor het ophouden van zijn eigen broek en daarmee de medewerkers ook.
Wintzen beschrijft wel hoe je kan voorkomen dat al die cellen los zand worden. Hij is heel duidelijk over wie de nieuwe cel kan opzetten, afspraken over de markt, onderlinge concurrentie. Maar ook de eenheid naar buiten toe uitstralen. Daar waar hij het voor de rest overlaat aan de celdirecteur valt er over de inrichting en huisstijl en rapportages niet te discussiëren. Die zijn minutieus voorgeschreven, tot aan de doorsnede van de bloempotten aan toe, minimaal 40 cm ;)
En, heb jij dit boek ook gelezen? Wat heb jij eruit gehaald voor les / inspiratie?
Meer boekentips:
De logica van geluk – Mo Gawdat
De monnik van Mokka – Dave Eggers
The subtle art of not giving a f*ck – Mark Manson
Intuïtie en Uitblinkers – Malcolm Gladwell
